κατιούμαι

κατιοῡμαι, -όομαι (Α)

1. σκουριάζω («ὑφ' ἧς κατιοῡται καὶ χαλκὸς καὶ ἄργυρος», Στράβ.)

2. ρυπαίνομαι («ἀπὸ χρυσῆς τε βασιλείας ἐς σιδηρᾱν καὶ κατιωμένην... καταπεσούσης τῆς ἱστορίας», Δίων Κάσσ).

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + ἰοῦμαι «σκουριάζω» (< ἰός

«σκουριά, ιδίως επί σιδήρου και χαλκού»)].